Kryjówka Świętego Mikołaja, czyli filmowanie zza krzaka

Wybraliśmy się specjalnie zrobić parę zdjęć świątecznego domku, o którym pisałam poprzednio.
Łuna, biła po oczach już z daleka.

Co prawda jeszcze ładniej wyglądałby, gdyby padał śnieg, ale nie można mieć wszystkiego.

Zgarnęłam sprzęt i wyruszyliśmy z mężem na bezkrwawe łowy.

Czułam się trochę nieswojo, bo jednak duch bożonarodzeniowy duchem bożonarodzeniowym, ale Amerykanie są wyjątkowo wrażliwy, jeżeli chodzi o wkraczanie na ich teren i kto wie, mogli mnie spontanicznie odstrzelić.

Zawsze podziwiałam ten dom z samochodu i niejako w ciągłym ruchu. 

Nie zdawałam sobie sprawy, ile niespodzianek jest ukrytych wsród tych wszystkich światełek.

Po raz pierwszy zatrzymaliśmy się w tych chaszczach i wyruszyłam robić fotki. 

Mąż siedział sobie w samochodzie, dodając mi odwagi na odległość. 

Okolica, mówiąc oględnie była ociupinkę ciemnawa.

Porobiłam serię zdjęć, najchętniej wdarłabym się trochę głębiej, ale to już byłaby nie lekka przesada tylko czysta bezczelność.

Z bliska okazało się, że niektóre z tych zwierzaków się ruszają, a całość nie jest "snem wariata", cierpiącego na strach przed ciemnością, ale bajką, mającą treść.

Wszystkie te postacie miały swoje miejsca i zadania do spełnienia.

Renifery broniły tego zaczarowanego miejsca, bałwany zapraszały, śmieszne małe miśki rozśmieszały, skrzynka z listami do Świetego Mikołaja otwierała się co parę sekund, a gdzieś w środku stał długi pociąg, (marzenie każdego chłopca w wieku od 4 do 99 lat).

To nie był trawnik zastawiony przypadkowo świecącymi dekoracjami to był zaczarowany świat, rządzący się własnymi prawami.

Stanęłam wśród miśków, które kiwały do mnie głowami i na jedną sekundę cała reszta przestała mieć znaczenie.

Nie wiem, czy nikogo nie było w domu, czy nie wyglądałam groźnie, faktem jest, że nikt do mnie nie wyszedł ani z gorącą czekoladą, ani ze strzelbą, może akurat popijali grzańca z Mikołajem.