Karaibskie odgłosy, czyli i jak tu spać w taką noc

Nasz hotel na moje wyraźnie życzenie, nie jest wielkim molochem tylko sympatycznie rozgałęzionym dwupiętrowym budynkiem z pięknymi zakamarkami i dziedzińcami pełnymi palm i rożnych egzotycznych roślin. 

Jest urokliwy, przytulny i po prostu magiczny.

Z praktycznej strony jest też bardzo czysty, obsługa jest miła, a jedzenie smaczne, (o posiłkach będzie trochę pózniej).

Pokój ma wszystkie możliwe udogodnienia, łącznie z balkonem i obowiązkową klimatyzacją.

Emocje ociupinkę opadły i zrobiło się ciemno.

Przede wszystkim widać tu gwiazdy. Już od dłuższego czasu nie widziałam tylu gwiazd, (zalety cywilizacji), a te karaibskie na dodatek są w rożnych kolorach. 

Część jest biała, część lekko niebieskawa i największy szok kilka świeci na żółto. 

Byłam tak oszołomiona doznaniami kolorystycznymi, że nie zwracałam uwagi na gwiazdozbiory.

Po romantycznym, nocnym spacerze, wymoczeniu nóg i co poniektórzy członkowie rodziny innych części garderoby ułożyliśmy się do snu. 

Leżę sobie i słyszę ptaki, ale nie jakieś tam nieśmiałe gwizdnięcia tylko regularne trele, praktycznie bez przerwy. 

Co ciekawe o ile w ciągu dnia widziałam kilka fajnych ptaków, o tyle ich nie słyszałam. Pewnie nie chcą, żeby im zaschło w dziobach od upału bystrzaki.

Ptaki dawały koncert, nie oszczędzały się łobuzy zupełnie,  nie mam pojęcia, o której skończyły, pewnie nad ranem. Co dziwne nie przeszkadzało mi to zupełnie, było w tych odgłosach coś kojąco-terapeutycznego, jak na tych płytach, które się kupuje w celach medytacyjnych.

Balkon był otwarty, powietrze pachniało, co robiły ptaki to już wiemy, a kiedy już zapadałam w sen zarejestrowałam już ostatkiem świadomości, że klimatyzacja jest strasznie głośna, ale ten szum to było Morze Karaibskie.